Dag 5: Paraiso del Oso, Cerocahui.

Met allemaal een eigen bed hebben we allemaal heerlijk geslapen.

Om 8.15 uur zaten we dan ook aan het ontbijt. Lekker Mexicaans. Eieren, in allerlei uitvoeringen en, omdat de eigenaar een Amerikaan is, stonden er ook hotcakes en french toast op het menu.

Ik heb eens even goed rondgekeken in de ‘huiskamer’. Overal hangen artikelen, foto’s en oorkondes aan de muur. Samen met de diverse muziek instrumenten en gebruiksvoorwerpen van de Taramuhara ( the running people). De (overleden) vrouw van de eigenaar komt van deze stam.
Deze stam staat bekend om hun vermogen over zeer lange afstanden hard te lopen met minimaal schoeisel. Het ‘barefoot running’ komt daar ook vandaan. Hier wordt dan ook jaarlijks de Urique ultra marathon gelopen ( Februari/Maart). Mocht je er trek in hebben, wij kunnen bevestigen dat je in een prachtige, uitdagende omgeving zult lopen.

We hadden besloten dat we vandaag naar Urique rijden. Een uitdagende route, offroad, met fantastische uitzichten. Het eerste gedeelte, zo’n 500m, konden we de weg nog via GPS volgen maar daarna moesten we het doen met de aanwijzingen van de eigenaar. Gelukkig zijn hier ook niet veel wegen dus was de kans niet groot dat we het niet zouden kunnen vinden.
We moesten naar het dorp Cerocahui rijden, zo’n 4 à 5 km van het hotel vandaan, en in het dorp links aanhouden naar het uitzichtpunt. Ook dit konden we vinden. Daarna hield de geasfalteerde weg al snel op en gingen we over een onverharde, redelijk brede weg verder ( voor degene met wie we naar het bos van Colima zijn geweest, zo was het ongeveer), wisselend van goed tot behoorlijk hobbelend.
Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we bij het uitkijkpunt de kloof in. Prachtig uitzicht en goed fris ( lees: koud) voor ons.
We konden beneden al het dorp Urique zien, herkenbaar aan de hele brede “hoofdstraat” die zo breed is om een vliegtuig voor medische doeleinden te kunnen laten landen, maar ook voor andere transportdoelienden gebruikt wordt. Het hele dorp leeft namelijk in de wiet en poppy bussines.

We hadden nog een afdaling van 2000m hoogtemeters over 15 km te gaan met een weg die net breed genoeg was om 2 auto’s te laten passeren ( Koen zou zeggen prima te doen). Gelukkig geen drukke weg en met samengeknepen billen heb ik de rit doorstaan, die overigens echt prachtig is.
Tijdens de afdaling zag je de temperatuur stijgen en bij aankomst beneden is het verschil 14 graden ( we begonnen boven op het uitkijkpunt met 1 graad). We ontmoette een aantal koeien met kalfjes, een aantal mannen die dood hout aan het verzamelen waren en een beperkt aantal tegenliggers.

Bij aankomst beneden in het dorp ( dat aan de rivier de Urique ligt) moesten we de ‘landingsbaan’ oversteken om in het centrum te komen. Een heel rustig dorp, (niet levendig) beschikt over een basisschool, een gezondheidscentrum mét ambulance en verschillende winkels.

Auto geparkeerd, jassen uitgedaan en de wandelschoenen aan, rugzakje op en op naar de rivier. Daar zouden we langs de rivier gaan wandelen. Aan de rivierrand zagen we een grote groep zwarte gieren. We waren van plan richting een dorpje verder stroomopwaarts te lopen, maar de regen die eerst zachtjes viel werd heviger en zorgde ervoor dat we echt even moesten schuilen om niet volledig verregend te raken. Na een tijdje werd de regen minder en zijn we verder gelopen. Helaas was dat niet van lange duur, de regen gooide opnieuw roet in het eten en dus zijn we maar weer terug gekeerd naar de auto.
Als lunch hebben we wat lekkers in een winkeltje gekocht.

Toen we wegreden zagen we een aantal mannen met automatische wapens staan. Geen officiele politie of leger. Die herkennen we inmiddels al en ook heel geschokt waren we niet omdat we dat dagelijks zien in Guadalajara. Maar ik kan me voorstellen dat toeristen uit het buitenland daar wel van onder de indruk kunnen zijn.

Helaas liet Koen z’n richtingsgevoel hem in de steek, iets wat nog nooit gebeurd is maar gelukkig had hij mij nog, en gingen we toch weer de goede kant op naar de enige weg omhoog. Nu kwamen we onderweg een groep geiten tegen, een eenzame koe en een koe die haar kalf net aan het zogen was. Maar wat nog veel meer indruk maakte was dat het net voordat we weer boven aan de kloof waren begon te sneeuwen. Eerst heel lichtjes, maar het ging steeds harder. Soms ging het over in hagel en dan weer in sneeuw.
Het enthousiasme spatte van de achterbank af. De meiden waren helemaal door het dolle heen! Dat hadden we gehoopt, sneeuw in Mexico te zien. De temperatuur daalde naar -1 graad en het bos, maar ook de weg werd wit. Wat was is dat toch een magisch gezicht. Heel lang bleef het sneeuwen of hagelen. We zijn zelfs even gestopt zodat de meiden even in de sneeuw konden lopen. We hebben ze zelfs een stukje vooruit laten lopen. Lieke zei toen ze de auto weer in kwam dat ze de sneeuw onder haar schoenen hoorde kraken. Zo mooi dat enthousiasme. Er lag op dat moment overigens niet meer dan een paar millimeter.

Hoe verder we afdaalden desteminder de sneeuw werd en in het dorp was er alleen maar regen gevallen. De temperatuur was gestegen tot 4 graden boven nul, maar de stemming was tot ver onder het vriespunt gedaald. Wat hadden de meiden gehoopt om bij het hotel nog in de sneeuw te kunnen spelen.
In de verte zagen we het wel flink sneeuwen.
Het moment dat het hotel in zicht komt worden de gebeden van de kinderen verhoord en begint het heel hard te hagelen en later te sneeuwen.
We parkeren de auto naast het hotel en de meiden vliegen de auto uit om in de sneeuw/hagel te gaan spelen. Meerdere gasten waren al foto’s aan het maken van dit bijzondere gezicht.
De meiden hebben net zo lang gespeeld tot de handschoenen nat waren en ze hun vingers niet meer voelden. Er is zelfs een sneeuwpop(je) gemaakt!

Toen het eenmaal op was gehouden met sneeuwen heb ik even een rondje rond het hotel gelopen. Het was me namelijk al opgevallen dat er veel vogels waren en in een grote boom naast het hotel zag ik meteen een 4-tal spechten zitten. Prachtig rode kop, zwart lijf en een rode borst. Het bleek de eikelspecht te zijn. Ze eten eikels en in de winter verzamelen ze deze in een holletje in de boom.

Er zouden aan het einde van de middag meerdere gasten komen die met de trein “El Chepe” reizen. Maar die bleken problemen te hebben met de sneeuw. Dus ging de eigenaar ( Diego) ze zelf halen. Toen hij terug kwam vertelde hij dat het er flink gesneeuwd had en dat er een laag van zo’n 20 cm lag. We hadden dus mooi geluk gehad op onze weg terug naar het hotel vanuit Urique.

De nacht belooft koud te worden.

Voor nu……buenas noches!