Dag 12: Durango-Mazatlán ( Sinaloa)

Vandaag stond ons de mooiste rit van de vakantie te wachten, althans, dat wordt geschreven. Een 3 uur durende rit door de Sierra Madre van de staat Durango naar de staat Sinaloa ( je weet wel, van het kartel van ' El Chapo'). Voorheen was er alleen de niet tolweg en die duurde ruim 6 uur want de weg was gevaarlijk vanwege zijn haarspeldbochten en we vermoeden ook vanwege mogelijke overvallen. Maar nu ligt er een merendeels prima tolweg die je met prachtige vergezichten door de Sierra Madre naar Mazatlán brengt.

We starten met een stevige klim ( in meters) naar zo'n 3000m. Onderweg zien we dan nog her en der wat restjes sneeuw liggen. De omgeving doet ons denken aan de koperkloof, maar dat is ook logisch want we rijden door hetzelfde gebergte. Sinaloa is nog steeds niet het veiligste gedeelte van Mexico en daarom hebben we voor deze route gekozen. Eerst weer de Sierra Madre uit bij Chihuahua en dan via Hidalgo de Parral en Durango naar Mazatlán.

Ik moet zeggen, ze hebben een knap staaltje vakmanschap laten zien. De weg is over het algemeen prima. Ze hebben echter nog wel wat moeite met het aansluiten van de nieuwe weg op de oude. We hebben dan ook aardig wat gehobbel gehad.

Rond de 3000m hebben we nog net in de staat Durango een Gordita ( dikke tortilla) picadillo gehad. Het lijkt eigenlijk qua bereiding het meest op een pita broodje. De gordita wordt opgenomen gesneden en gevuld. Hij was heerlijk!

Nadat dit lekkere maaltje de buikjes weer had gevuld reden we door naar onze eind bestemming. We reden over een prachtige brug die die een kloof overspande en in het uur dat resteerde daalden we van zo'n 2850m naar zeeniveau. Wat ons het meest daarbij opviel is dat Mexicanen niet kunnen remmen op de motor. Steeds weer zie je de remlichten steeds weer langdurig oplichten.

Opvallend ook was de begroeiing, het laatste stukje naar Mazatlán, helemaal niet was zoals verwacht. We hadden wat tropische begroting verwacht, maar het bleef bij droge prikkel struiken.

Na drie uur dook voor ons de stad Mazatlán op. Een relatief grote stad die een belangrijke haven heeft.

Het hotel doet super mooi aan en we hebben een best ruime kamer ( met slaapbankje, eettafel, 2 kooitjes, magnetron en koelkast. Maar als je even goed kijkt is het vergane glorie. Echt oud. Het voelt alsof het ooit een heel luxe hotel was, maar dat het z'n luxe heeft verloren.

Nadat we alles op de kamer hadden staan hebben de meiden met mij een shirt kopen, die hadden ze namelijk niet in de koffer gedaan. Uiteraard werden we meteen aangesproken en zoals altijd heeft degene die ons aanspreekt ook altijd een kennis in Nederland.

Na deze aankoop gingen we naar het zwembad, de meiden gingen zwemmen maar Koen en ik vonden het toch een beetje te fris. En dat aan het strand. Het was aardig bewolkt dus de zon kon z'n werk ook niet goed doen.

Al snel begon er een bandje te spelen. Een zanger op de gitaar, een accordeonist en een tuba. En dan een grote box waar de instrumenten op aan gesloten waren. Het geluid van de muziek in Sinaloa is zoals die van Rowen Hèze( bestel moar). Op een gegeven moment kwam er een andere band, met veel meer mensen, vooral blazers ( trombones, trompetten en klarinetten) en drummers, die het 3 mans bandje volledig overstemde. Ze stonden echt zij aan zij te spelen, door elkaar, naar mijn gevoel zonder enig respect voor elkaars muziek. Dat zou in Nederland echt niet kunnen. Ik moet wel zeggen dat ik het echt enorm knap vond van het 3 mans bandje, want je eigen liedje blijven zingen en toon en maat houden als er minimaal 10 mensen in je oor staan te tetteren vind ik toch echt super knap!

Voor nu........Buenas noches