Zapopan naar Zacatecas

We vonden dat het weer eens tijd werd om op reis te gaan. Onze reis in april naar Costa Rica werd vanwege de pandemie gecanceld en ook de nieuwe geplande reis werd gecanceld, dus werd het tijd voor plan C.

Om de wintersfeer toch te kunnen proeven nu we dit jaar niet met Kerst naar Nederland gingen, besloten we naar het noorden van Mexico te gaan. Daar kun je in de winter de kou ervaren. Dus hebben we een reis naar de Koperkloof ( La barranca de cobre) in de staat Chihuahua gepland. En op het moment dat ik dit schrijf, vriest het er 's nachts tussen de 1 en 7 graden. Koud genoeg dus denk ik. We hebben voor de meiden dus toch nog maar een muts, handschoenen en een sjaal/kol aangeschaft. Nu hopen dat we niet al te Mexicaans zijn geworden en doodgaan van de kou.

Een reis met eigen vervoer naar het noorden van Mexico vereist een wat uitgebreidere voorbereiding vanwege wat veiligheid issues daar. Dus hebben we vrienden die uit deze streek komen om advies gevraagd en hebben we de website van de Amerikaanse overheid geraadpleegd mbt "no go's" voor Amerikaanse overheids officials. In het algemeen komt het er op neer dat je voor het donker ( 18.00 uur) op de plaats van bestemming moet zijn en dat je bepaalde plaatsen of wegen/ gebieden moet vermijden.

En zo zijn we dus vanochtend begonnen aan de eerste etappe; van Zapopan ( Jalisco) naar Zacatecas ( de hoofdstad van de gelijknamige staat).

De plaats Zacatecas staat bekend om de zilvermijnen ten tijde van de Spaanse overheersing. Er is dan ook veel zilverwerk te vinden. Van sierraden tot kunstwerken. Eveneens zie je er veel Spaans koloniale architectuur .

We hadden besloten de oude weg van naar Zacatecas te nemen in plaats van de tolweg, deels omdat er veel tol betaald moest worden ( we zijn en blijven Nederlanders), maar ook omdat hij veel mooier is dan de saaie tolwegen. Het waren alle 340 kilometers en 4 uur en 45 minuten waard.

Een kwalitatief prima weg met prachtige bergwegen en uitzichten. Voor diegenen die al kennis hebben gemaakt met de kloof in het noorden van de stad (Barranca de Huentitan) waarin je als sportieve activiteit helemaal van boven aan de kloof naar beneden tot aan de rivier kan lopen; via deze kloof zijn we op weg naar Zacatecas gegaan.

Langzaam aan zagen we het landschap veranderen, de bomen en struiken werd werden steeds kleiner van stuk en het gras werd steeds geler en droger met her en der ineens een groen stukje land ertussen ( inclusief de kunstgras voetbalveldjes). De loofbomen werd vervangen door cactussen ( de Nopal cactus, met z'n platte bladeren waaraan de cactusvruchten groeien, en de zuilcactus ) en yucca's ( de Yoshua tree in dit geval). Een tijdje hebben we zelfs het gevoel gehad dat we over de Afrikaanse savanne reden en dat we zo een giraf of zebra zouden kunnen tegenkomen ( bij wijze van spreken dan....). Uiteindelijk, hoe dichter we bij Zacatecas kwamen, hoe meer het landschap veranderde naar een echt Western landschap. Kale rotspartijen met een droog en geel gras-/zand landschap.

Na bijna 5 uur gereden te hebben ( en 1 drempel echt helemaal niet gezien te hebben) kwamen we aan in Zacatecas. Waar de straatnamen ons heel bekend voorkwamen ( want in elke stad van enig formaat is een straat die Adolfo Lopez Mateo of een Avenida Heroes heet).

Ons hotel ligt in het oude centrum van de stad. Een prachtig oud koloniaal gebouw met een even oude trap, waarvan de treden niet allemaal gelijk van hoogte zijn hetgeen nog wel eens lastig kan zijn.

Na de spullen in de kamer te hebben achter gelaten zijn we de stad een beetje gaan verkennen. Zoals ik al eerder zei is de stad het centrum van de zilverindustrie en kun je het zo gek niet bedenken of het is in zilver te vinden. Uiteraard hebben we een zilver souveniertje gekocht in de vorm van zilveren oorringetjes voor Lieke. Wat in deze binnenstad opvalt, en dat is omdat de binnenstad op de Wereld Erfgoed lijst van de UNESCO staat, is dat de gevels van de winkels niet mogen worden aangepast. Daarmee bedoel ik dat het bekende uithangbord van bijvoorbeeld Farmacia Benavides niet op de gevel mag hangen en zo de winkels dus niet echt herkenbaar zijn door de uithangborden op gevels en het authentieke karakter van de binnenstad blijft bestaan. Prachtig!

Er zijn veel musea en zilvermijnen te bezoeken, maar omdat het meer een tussenstop is voor ons ( gezien de vele uren en kilometers die we nog te gaan hebben) hebben we daar geen tijd voor ingelast.

We zijn naar het beginpunt van de gondelbaan gelopen die je naar een heuvel aan de rand van de stad brengt vanwaar je een prachtig uitzicht over de stad hebt. Via super leuke, rustige straatjes zijn we een flink aantal traptreden naar boven gelopen en door de hoogte ( de stad ligt 2300 m) was dat voor mij best een uitdaging . De hoogte, de trappen en het dragen van een mondkapje maakte dat ik bovenaan flink hijgend even tijd nodig had om op adem te komen.

Bij de aanblik van de lange rij voor de gondelbaan ( waarbij reglementair maar 2 personen in 1 gondel mochten) besloten we maar vanaf die plek van het uitzicht te genieten en de gondel te laten voor wat hij was.

Morgen ( zondag) reizen we verder naar Torreón in Coahuila. Deze stop is alleen maar om de reis te breken. Hij zal in tijd ongeveer even lang zijn als vandaag, maar gaat via snelwegen op aanbeveling van vrienden en de Amerikaanse overheid.

Morgen dus meer, voor nu......buenas noches!