De aanhouder wint

Het is al een flink aantal maanden geleden dat ik heb geschreven. 17 Mei om precies te zijn. Het leven is hier redelijk eentoning aan het worden. De kinderen mogen nog steeds niet naar school. Hoewel de structuur en de manier van online lesgeven echt super goed verzorgd is, is het toch echt een groot gemis om niet lijvelijk naar school te kunnen . Voor de kinderen en voor mij ook.

Maar goed. Sinds het laatste blog is er toch het een en ander gebeurd. We zijn eindelijk in het bezit van onze verblijfs vergunning. Door de crisis heeft dit even op zich laten wachten. En als klap op de vuurpijl was hij net niet voor onze vakantie in Nederland klaar. We moesten dus toestemming vragen om het land te mogen verlaten tijdens het aanvraagproces en dat kost natuurlijk weer een flink bedrag.

Uiteindelijk konden we 10 Juli naar Nederland. Ons natuurlijk afvragend hoe het zou gaan op de vliegvelden en in het vliegtuig.
Gelukkig bleek al snel dat het allemaal wel mee viel. De vlucht van Guadalajara naar Mexico stad was redelijk bezet, maar de vlucht naar Amsterdam was super rustig. Zo rustig, dat we na het opstijgen allemaal een rij stoelen voor ons zelf hadden en redelijk hebben kunnen slapen. De meest relaxte vlucht ooit.

In Amsterdam aangekomen hebben we onze huurauto opgehaald ( met een gratis upgrade, en maar goed ook) en zijn we naar mijn schoonouders gereden.

Na 2 dagen zijn we naar de camping in de buurt gereden en hebben de tent voor 4 weken opgezet ( met dank aan mijn zus voor het beschikbaars stellen van hun tent). Koen heeft de eerste 2 weken in een Mexicaans schema “ thuis” gewerkt en kwam ons op vrijdg verblijden met zijn komst. In die tijd hebben de meiden veelvrindinnetjes gezien en heb ik in “ quarantaine” verkeerd. Maar ik had het niet beter kunnen treffen. Mooi uitzicht, prima weer en familie om de hoek.

De laatste 2 weken hebben we vrienden en familie bezocht en vakantie gevierd.
Wat mij opviel tijdens ons verblijf was dat we echt even vergaten dat er een pandemie was. Tegelijkertijd met de vrijheden die we ervoeren in Nederland t.o.v.het beleid in Jalisco merkte ik ook dat het heel makkelijk was om de regels te vergeten en geen 1,5 meter afstand te houden. Niet met opzet, maar gewoon omdat het allemaal zo gewoon lijkt, alsof er geen pandemie gaande was.
Dit i.t.t in Jalisco waar mondkapjes verplicht zijn zodra je je eigen terrein verlaat. Op de openbare weg, waar er genoeg ruimte is, vind ik het niet echt nodig. En heb ik hem vaak niet op. Als er niemand binnen 1,5 meter bij me in de buurt is dan lijkt me dat ook niet echt noodzakelijk.

De 4 weken vlogen voorbij en ik had nog wel langer willen blijven, maar de plicht in Mexico riep weer en we moesten terug.
Waar ik in eerste instantie echt niet terug wilde, had ik er nu wel vrede mee. De meiden daarentegen waren daar wat ambivalenter in.

Ik moet toegeven dat ik niet zat uit te kijken naar het starten met opnieuw online thuis onderwijs. En we waren ons er van bewust dat het wel weer even zou tegenvallen in Mexico.
Er wordt heel wat afgeklaagd in Nederland over dat er zo gekort wordt in vrijheden, maar ik vind dat gezeur en relatief. Ik ervaar hier veel meer beperkingen in Mexico, maar het maakt dat ik me iedere dag bewust ben van het belang van afstand houden en daarmee goed voor mezelf en de ander zorgen.
Ook hier wordt het allemaal wat lakser.Zo zijn we inmiddels naar een mini feestje van een vriendinnetje van Lieke geweest. Wat was het super om dat weer eens te hebben. En tegelijkertijd voelde ik me er niet helemaal gelukkig bij. De komende 5-10 dagen zullen uitwijzen of we ‘ geluk’ hebben gehad of dat we ‘pech’ hebben en symptomen van Corona gaan ontwikkelen.
We hebben. In ieder geval genoten en de meiden ook. Dit hadden ze heel hard nodig. Dus dat kan ons niet meer afgepakt worden.

We hebben inmiddels het regenseizoen achter ons gelaten ( althans zo lijkt het) en de ( relatieve) kou komt ‘s ochtends en ‘s avonds opzetten. Het koelt af tot zo’n 11-13 graden op dit moment en dat is heerlijk. Het zomerdekbed is inmiddels tevoorschijn gekomen en de meiden en ik hebben, in ieder geval ´s ochtends een vest(je) of trui(tje) aan. We merken het ook al in huis, binnen is het kouder dan buiten. De sloffen zijn weer uit de kast gehaald.

We gaan er ook weer opuit, dat wil zeggen we zoeken plekken op waar niet al te veel mensen zijn en waar we de ruimte hebben. Veelal gaan we wandelen ( en dat vinden de meiden natuurlijk niet zo leuk dus gaan we ook naar een waterpark of naar het strand.

Op dit moment zitten we hier weer op het randje van de noodknop. Dat wil zeggen bij een bepaalde ziekenhuisbezetting of een bepaalde hoogte van het aantal besmettingen per 100.000 inwoners gaan er weer maatregelen terug gedraaid worden
En gaan we weer terug naar af. Er wordt namelijk weer een flike stijging van het aantal besmettingen per 100.000 inwoners gezien, voornamelijk tussen de 14 en 30 jaar ( net alsin Nederland) en vooralsnog zien we dat nog niet terug in de ziekenhuisbezetting. Maar dat zaldenkikniet lang op zich laten wachten. Familie is hier heel belangrijk en men vindt het dus enorm moeilijk om elkaar niet op te zoeken. Maar daar zit ook precies het gevaar. De jongeren besmetten veelal ongemerkt ouderen en dan is het hek weer van de dam.

En school, tja ik ben bang dat dat dit kalenderjaar niets meer gaat worden. De president heeft al gezegd dat ze zich er van bewust zijn dat basisschoolkinderen niet zo´n groot gevaar lopen ernstig ziek te worden. Maar ze zijn bang dat als ze de scholen open gaan doen, ouders weer naar het werk gaan terwijl ze eigenlijk thuis moeten werken. En dat zou een ramp kunnen veroorzaken. Dus het is niet eens zozeer het beschermen van de kinderen vanuit de overheid, als wel het voorkomen van een ontploffing van besmettingen doordat ouders an het werk gaan.

En zo hobbelen we hier dag voor dag verder.
De aanhouder wint zullen we maar zeggen.