Corona life update

De piek blijft uit. Maar het aantal besmettingen en het aantal doden door COVID-19 stijgt hard.

Sinds 17 maart is er in de staat Jalisco aangekondigd dat de scholen werden gesloten. Op dat moment waren de eerste besmettingen geconstateerd. Gevolg was een soort paniek. De maatregelen waren: veel handen wassen, 1,5 meter afstand van elkaar, voor de kwetsbare groepen zorgen en iedereen die het maar enigszins kon moest thuisblijven. Tja en een mondkapje dragen, maar dat waren allemaal vrijblijvende maatregelen.

Als snel moest Koen ook thuiswerken. Wat waren wij nu blij dat we wederom een huis hadden met een extra kamer op de begane grond. Gelukkig was ie inmiddels op orde en kon Koen er zijn werkkamer van maken.

Na een week of wat werden de tot dan toe aangemoedigde voorzorgsmaatregelen verplicht en streng. Alleen nog maar naar de supermarkt, verplicht met mondkapje en maar 1 persoon per familie, en de hond uitlaten, ook met mondkapje. Wandelen, sporten buiten het mag allemaal niet meer. En laat dat voor mij nou net het breekpunt zijn.
Verplicht worden iets te doen of juist te laten. Daar word ik heel wars van. Tegelijkertijd weet je ook dat de handhaving op dit soort regels uitermate zwak zal zijn. En toch, je hebt wel met Mexicaanse politie te maken en bent buitenlander. Buiten dat ben ik opgevoed met het netjes gehoorzamen van de autoriteiten. Ik durfde dus niet eens meer naar buiten! En dat drukte zwaar op me.

Toen de vlam bij mijn de pan sloeg en Koen me bijna aan de haren mee naar buiten sleepte om te gaan wandelen en dus een beetje te relaxen, netjes met mondkapje als er mensen in de buurt waren, gebeurde het. We hadden een rondje achter de wijk gekozen omdat daar veel landbouw gebied ligt en dus niet dichtbevolkt is. Je komt er zelfs geen hond tegen! Maar uiteraard kwam er politie aan die naast ons stil hield en ons vroeg waar we op weg naar toe waren. Heb ik weer! Altijd als ik me eens een keertje niet aan de regels houd, word ik er op aangesproken. Ik kneep hem dus behoorlijk. Maar deze aardige meneer zei alleen dat we moesten oppassen omdat de zon was best fel was! Hahaha! Nou, dat viel weer mee.

Nu hebben we onze boodschappen routine maar aangepast en doe ik doordeweeks ook een keer boodschappen zodat ik er ook even uit ben. En ik maak er dan ook echt een uitje van. Ik ben zelfs al van winkel geswitcht om er wat langer uit te kunnen zijn.

Inmiddels zijn we dus al bijna 10 weken in quarantaine en het einde is dus nog niet in zicht. De maatregelen worden landelijk gezien vanaf 1 juni langzaamaan versoepeld, maar hoe en wanneer dat is aan de afzonderlijke staten. Ze werken met een stoplichten systeem. Rood licht, dan kan er nog niet versoepeld worden, bij geel licht worden bepaalde sectoren onder bepaalde voorwaarden weer wat meer vrijheid gegeven en bij groen wordt dat weer meer vrijgegeven.

Het vreemde aan alles is dat de piek nog niet is geweest en volgens mij ook nog niet in zicht is. Je moet begrijpen dat er hier heel weinig testen zijn en er niet veel getest wordt. Volgens de officiële cijfers lijkt het dus allemaal wel mee te vallen, maar onderzoekers uit Amerika melden dat het aantal doden in Mexico stad waarschijnlijk 17x (!) zo hoog is als de officiële cijfers. En zij melden ook dat de piek pas half Augustus verwacht wordt!

Reden om nu al te gaan versoepelen is de economie. Die al niet sterk was voor de crisis en die het ook niet veel langer vol houdt.
Verder gaan steeds meer mensen weer de straat op. Mexico is een land met veel laag tot niet opgeleide mensen die het van dagloon moeten hebben. Je ziet hier veel mensen die op straat met een karretje rondtrekken met hun waren. Een dag niet verkocht is een dag geen eten. Het is dus kiezen: of sterven door gebrek aan voedsel of sterven aan Covid-19. Ik begrijp ze wel.

Ondanks dat ik mijn wereld steeds kleiner vind worden heb ik wel mijn mooie momentjes. Op ons mini balkonnetje genieten met een kopje koffie en een boekje van het prachtige uitzicht, en van de meiden met hun grapjes, die overigens steeds leuker en gevatter worden ( " Pap, maar je muis kan toch zelf meelopen, die hoef je toch niet te dragen? Die heeft pootjes hoor!"), de wandelingen die we blijven maken met z'n allen, de lunch met z'n 4-en ( normaal luncht Koen op het werk) en het 'paaltjes voetbal' met flessen water. Hilarisch is dat.

De meiden zijn wel een beetje jaloers op hun Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes die vanaf 8 Juni weer volledig naar school mogen. Waar wij na de vakantie pas weer naar school mogen.

Het grappige van de situatie is dat ik veel vaker met familie en vrienden via beeldbellen contact heb dan de vorige keer dat we in Mexico waren.
Wat we hier nu wel heel erg missen zijn onze tripjes hier die we normaal gesproken in de weekenden ondernamen. Maar dat komt vast wel weer.
Op moederdag, die altijd op 10 Mei is hier en dit jaar toevalligerwijs samen viel met die in Nederland, hebben we alvast een voorproefje gehad en het was fantastisch! We waren op zoek naar de geisers van Ixcatan, via een mooie bergweggetje, die we hier in de buurt hebben. Die hebben we niet gevonden maar de dag was niet minder mooi.

Hopelijk kunnen we van de zomer wel op familie bezoek in Nederland. Maar dat is allemaal afhankelijk van hoe de situatie zich gaat ontwikkelen. We duimen dat het allemaal gewoon doorgaat.

En tot die tijd leven we van dag naar dag en proberen de positieve dingen er van in te zien.

Heel veel warme groetjes van ons allemaal!