Mexicaanse 'Geneugten'

Na ruim een week niets meer geschreven te hebben zou je denken dat ik genoeg te schrijven heb.
Ik ben vooral druk geweest met dingen doen die ik niet voor elkaar kreeg toen de meiden nog thuis waren. Jazeker, je hoort het goed, de meiden zijn op school begonnen.

Vorige week maandag zijn we dan op de fiets gestapt en hebben het Mexicaanse auto-, maar ook fietsverkeer, getrotseerd. Want het is een chaos. Als je dacht de verkeersregels te kennen, dan ken je ze ineens niet meer, oftewel men kent ze niet of heeft er lak aan. Hetgeen voor onze trouwe verkeersregels volgende meiden heel lastig is. Heeft rechts nu voorrang? Of nog gekker.
Op de weg waar een stopbord en stopstreep staan, wordt op volle snelheid doorgereden. En tegelijkertijd valt het me wederom op dat met best hoffelijk kan zijn. Vaak genoeg krijgen we voorrang of wenkt men dat we mogen rijden.Maar ook dat is voorbehouden aan buitenlanders, voor hun mede mexicanen zijn ze niet zo hoffelijk. Voor mij inmiddels ( ook door verkeers ervaring in Nederland en Mexico) niet zo lastig meer. Maar voor de meiden een lastig obstakel.

Goed, na een kleine 15 minuten op de fiets, veelal nagestaard door de bouwvakkers die op weg naar school aan een groot project bezig zijn, komen we op school aan. We zetten netjes de fiets in het fietsenrek ( alsof ze al wisten dat we kwamen) en ik geef de meiden aan de directrice van de school over. Evelien was toch wel een beetje zenuwachtig vertelde ze me. Lieke vond het gewoon spannend.
En zo fietste ik die ochtend om 7.50 uur weer terug naar huis.

In plaats van te genieten van mijn welverdiende rust, besloot ik dat het tijd was oom de laatste dozen uit te pakken, weg te ruimen en vooral, te gaan poetsen!
Tja als je 4 badkamers hebt dan is er heel wat te poetsen. Om nog maar niet over onze prachtige witte ( zeer besmettelijke) vloer nog maar niet te praten.

Nu hadden we inmiddels een stofzuiger gekocht, maar het snoer schoot in lengte ernstig tekort om de hele benedenverdieping te kunnen stofzuigen.
Nu denk je vast dat we dan wel een heel groot huis hebben, maar ik wijt het meer aan het niet handig plaatsen van stopcontacten en het hanteren van de gemiddelde Mexicaanse lengte maten ( die gemiddeld 20cm korter is dan de Nederlandse) die dan ook in de lengte van het snoer van de stofzuiger terug te zien is. Dus om zonder al te veel frustratie te kunnen stofzuigen heb ik maar een extra lang verlengsnoer gekocht. Nu kan ik de hele benedenverdieping stofzuigen zonder van stopcontact te wisselen en tevens de trap en de "overloop" boven te kunnen zuigen.

Nu is schoonmaken niet mijn favoriete bezigheid, maar het moet toch echt gebeuren.De slaapkamers waren al 4 weken niet meer gedweild en dus echt an een beurt toe. En ook hier zie je de lengte van de steel van de mop het lengte verschil tussen Nederlanders en Mexicanen terug. Ook daar heb ik wat creativiteit op los gelaten en de steel is nu een telescoopsteel waarmee je normaal gesproken de plafonds wit. Hilarisch dus, maar wel minder last van mijn rug.

Toen ik 's middags om half 3 de meiden weer ging ophalen was ik erg blij dat ik op de fiets kon. Ik kan namelijk de hele rij auto's passeren en direct aan de poort van school de meiden ophalen. Ivm de veiligheid voor de kinderen ( dat er geen vreemde hen meeneemt en ontvoerd) krijgt iedere ouder een kaart met de naam van z'n kind erop zodat het juiste kind met de juiste ouder meegaat. Alsof het niet overduidelijk is dat het geen Mexicaanse kinderen zijn ( en ze bij mij horen), maar veiligheid boven alles.
Toen de meiden waren omgeroepen en ze bij de poort aankwamen, zag ik 2 hele blije meiden. En allebei hadden ze al een vriendinnetje gemaakt.
En blije kinderen is een blije mama.

De meiden vinden het fantastisch dat ze op de fiets naar school kunnen en ik ook. Het scheelt dus heel veel wachten. Men vindt het ook wel super dat we op de fiets gaan. en van de week zag ik zelfs een andere fiets bij het hek van de school staan! Zouden we dan echt een verschil kunnen maken?

Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog geen auto heb en dat dat een klein beetje meespeelt. Echter heb ik 4 van de 5 dagen de auto van Koen deze week en uiteraard werd er maandag door de meiden meteen gevraagd of we met de auto naar school konden. Niet dus! Je zult weten dat we onze fietsen bij ons hebben.

Koen mist het vele bewegen wel. Hij gaat ' gedwongen' met de auto naar het werk en wilt in het weekend graag op de fiets. De meiden, en ik moet toegeven ik ook, zijn echter blij dat we niet met de fiets hoeven en eindelijk met de auto kunnen. Toch zijn we afgelopen zondag met de fiets naar Tortas Toño geweest. Hier verkopen ze broodje ( stevige) gevuld met vlees naar keuze ( ik geloof zelfs dat ze een vegetarische variant hebben) en daar kun je zelf naar keuze tomaten saus ( scherp of zoet) kool, bonen, uien en limoen bij doen. En dat heet een ' torta ahogada' oftewel, een verzonken broodje. Wij vinden het heerlijk. En als je dat niet al te vroeg op de ochtend als ontbijt neemt ( het valt nogal zwaar) dan ben je een groot deel van de dag verzadigd.
Daar zijn ze echter nog niet op fietsers ingespeeld en dus was het even zoeken naar een parkeerplaatsje voor de fietsen. Nu stonden er een paar motoren ( van de brengservice) en Evelien zette haar geel met witte degelijke Nederlandse omafiets er tussen in.
en nu ik dit schrijf heb ik er spijt van dat ik nou daar geen foto van heb gemaakt. Het zag er komisch uit in ieder geval .

Wat ook een onderdeel van Mexico en de cultuur is, is geduld, en een lange adem hebben. En weten hoe je moet omgaan met bepaalde zaken en mensen. Want als je ze tegen je in het harnas jaagt dan kun je het schudden.

Zo zijn we al sinds November aan het wachten op een internet aansluiting. De installateurs zijn al geweest, alle kabels liggen, er zijn alleen buiten niet genoeg 'poorten' om ons daadwerkelijk van internet te kunnen voorzien. Maar, werd Koen verteld, ze zouden terugkomen als er nieuwe poorten waren aangelegd en zouden dan bellen om een afspraak te maken om ons aan te sluiten. En zoals je waarschijnlijk al begrijpt is dat nooit gebeurd en zitten we tot op heden nog steeds zonder internet in huis. Gelukkig hebben ze in het gedeelte waar het zwembad(je) en de 'casa club' zijn wel internet.
Nu heb ik vorige week samen met de administratrice van onze wijk eens proberen uit te zoeken hoe het kan dat we al ruim 2 maanden aan het wachten zijn om aangesloten te worden.

Na de klantenservice van de provider te hebben gebeld en uitgelegd te hebben dat we wel installateurs hebben gehad en kabels hebben maar geen gegevens hebben gekregen, komen we niet verder dan: ' ik heb meer gegevens nodig, een filenummer een ander telefoonnummer of naam. op wat u nu hebt aangegeven hebben we geen cliënt staan. heel frustrerend als je iemand aan de lijn hebt die niet verder nadenkt dan z'n neus lang is of z'n script voorschrijft ( en ook dat is typisch Mexicaans, zucht). Dus bellen we de tussenpersoon bij wie Koen het had aangevraagd. Daar waren we wel bekend en toen zij verder onderzoek had gedaan bleek uiteindelijk dat de monteurs idd van TotalPlay waren ( want daar twijfelden we wel even aan) maar dat zei dus niets hadden doorgegeven van wat zij tegen ons gezegd hadden. Dus kan er idd ook geen actie ondernomen worden. Logisch, maar we heel onnodig en vervelend voor ons.
Nu is ons beloofd dat we binnen 10-15 ( werk) dagen aangesloten zouden moeten zijn. Nou het zal me benieuwen.